Lydia: Gedreven intuïtief
We horen het je denken: wie zijn de Juncies die Junction tot Junction maken? Sommigen nieuw, anderen langzamerhand onderdeel van het meubilair. Sommigen vers van school, anderen met bakken ervaring. Juncies komen in alle soorten en maten. Maar één ding hebben ze gemeen: ze hebben ieder een eigen specialisme. We stellen ze graag aan je voor!
Je kent ze wel: mensen die een to-do-lijstje voor elke dag hebben en hun vijfjarenplan van a tot z en van voor naar achter tot in detail kennen. Not Lydia. Zij niet. En da’s maar goed ook, want het siert haar, is zelfs een van haar beste kwaliteiten. Ze lijkt een ‘makje’ te hebben met de dagelijkse waan van de dag, en anders wel met de brandjes van collega’s. Als vriendin, vrouw, mem, ontzettende chaoot én professioneel bemoeial. Die laatste is zelfs een eretitel, “en gebruik ik wel eens om mezelf voor te stellen aan nieuwe collega’s en stagiairs.”
Altijd reuring
Lydia is zo iemand die haarfijn aanvoelt hoe de wind waait en er haar voordeel mee doet. Je kunt het instinct noemen. Dat begon al voor Junction, op Windesheim in haar derde jaar journalistiek. “Daar zat ik al vanaf dag één niet écht op mijn plek, maar stoppen voelde als opgeven. En opgeven, dat wilde ik niet.” Toen ze in2media in haar derde jaar op de valreep van de stagedeadline benaderde, vond ze een goede reden wel te stoppen en aan het werk te gaan. Daar was ze namelijk meteen wél op haar plek. Máár nog niet als copywriter. “Patrick, de directeur van Junction, vond me daarvoor iets te junior, maar hij had wel meteen iets anders voor me in gedachten: contentzoeker.” Daarmee ondersteunde ze de copywriters, die beeld nodig hadden bij hun teksten en kreeg ze veel creatieve vrijheid. In de maanden die volgden, bezocht Lydia wekelijks klanten om content op te halen.
Na een klein jaar kwam daar toch de focus op tekst als nieuwe copywriter. Ondertussen is al dat nieuwe allang weer vertrouwd, want Lydia loopt alweer vijf jaar bij Junction rond. “Maar zo voelt het niet, want er verandert altijd wat. Een fusie, nieuwe locaties, collega’s, stagiaires en klanten. Het gaat altijd door, er is altijd reuring.” Dat geldt ook voor haar eigen rol. “Als je me vraagt wat mijn ambitie is, heb ik niet 1, 2, 3 een hapklaar antwoord. Maar ik heb niet het idee dat ik ooit heb stilgestaan en kom steeds verder, dus blijkbaar doe ik iets goed.” Zo goed zelfs dat ze naast copywriter zich al anderhalf jaar squadleader mag noemen.
Het Lydiasausje
Wat moet een copywriter volgens Lydia moet kunnen? In ieder geval meer dan schrijven alleen. “Iedereen kan schrijven, dat hebben we op de basisschool geleerd.” Maar volgens haar onderscheiden copywriters zich: “Die hebben het nodige inlevingsvermogen, de creativiteit en een brede woordenschat om een verzameling woorden tot een pakkend verhaal te toveren.” Hoe? Ironisch genoeg is dat voor veel schrijvers lastig te verwoorden. Lydia’s schoonzus heeft er minder moeite mee en rept altijd over het ‘Lydiasausje.’ “En da’s volgens mij vlot, verbindend en verhalend.” Met die insteek helpt ze haar collega’s ook verder. “Als zij in de knoei zitten met een tekst, weet ik vaak in korte tijd richting te bieden. Manifesten liggen me bijvoorbeeld heel goed. Omdat ik goed aanvoel hoe de sfeer in een bedrijf is.” Helder richting bieden, stopt niet bij het schrijven. Zo ‘squadlead’ ze net zoals ze schrijft. “Als copywriter moet je goed luisteren en vertolken, en als squadleader is dat niet anders.”
Zeggen waar het op staat
Lydia’s luisterende oor is niet exclusief voor haar squad. “Voor een goed en eerlijk gesprek kun je altijd aankloppen. Geen koetjes en kalfjes, ik hou niet van schone schijn.”
Nee, Lydia is niet op haar mondje gevallen. In de positiefste zin van het woord. Want uiteindelijk heeft alles te maken met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Klant en collega, ze durft te zeggen waar het op staat. Dat zijn de momenten dat de professionele bemoeial naar boven komt. “Als ik denk dat iets beter kan, zeg ik het. Neem een klant als Oliehoorn, als ik m’n mond had gehouden, waren we niet geweest waar we nu staan. Niet voor niets is dat dan ook een project waar ze heel trots op is. En als de klant gelukkig is, is Lydia dat ook. Is er helemaal geen feedback, dan is ze in de wolken. “Dat is toch wel een van de mooiste complimenten die je kunt krijgen en geeft me altijd energie. Het betekent namelijk dat je ze goed begrepen hebt.” Maar het grootste compliment is toch wel wanneer collega’s haar werk echt goed vinden. “Dan ben ik extra trots.”
Less is most
Intuïtie is alles voor Lydia, da’s wel duidelijk en blijkt ook uit haar gedachten over de toekomst. “Eigenlijk maak ik me niet heel druk over wat ik nog wil bereiken op carrière vlak. Ik leef in het moment, grijp kansen wanneer ze er zijn en zorg er zo wel voor dat ik steeds een stukje verder kom. Er is geen vooruitgedacht plan, maar ik weet dat wat ik op m’n pad tegenkom met beide handen aangrijp.” Pas bij stilstand gaat ze zich dingen afvragen. “Maar dat is in de afgelopen jaren nog niet voorgekomen.” Het loopt zoals het loopt, en gaat de goede kant op. Net zoals bij die eerste stageplek bij Patrick. “En uiteindelijk loopt het vaak toch wel zoals ik het wil. Ik heb misschien geen plan, maar kom altijd vooruit.” Het siert haar, is wie ze is. Puur, intuïtief, en altijd een luisterend oor. Hoofdingrediënten van een integer mens, die verder niet zoveel te wensen heeft, maar altijd even gedreven en gedegen is.
Er is één uitzondering op het varen zonder plan: de verbouwing van het oude postkantoor in Menaam waar ze vorig jaar met haar man Yme en dochter Manou naartoe verhuisde. In fases en zonder deadline, maar mét (meerjaren)plan. “Ik kan Instagram en Pinterest uren afspeuren voor inspiratie, dus het eindresultaat zie ik al voor me als ik nu door het huis loop.” Is ze niet aan het werken of klussen, dan is ze het liefst bij haar gezin, familie en vrienden. “Een middagje strand, pizza bestellen, spelletjes spelen, gezelligheid; zo laad ik op.” En daar heeft ze binnenkort alle tijd voor, want Lydia is hoogzwanger van haar tweede kindje en gaat bijna met verlof.